Przyjaciele witam.
Dziś na stronie Ministerstwa Nauki
i Szkolnictwa Wyższego ukazał się artykuł pod tytułem Pakiet Wolności Akademickiej. Zapewne wielu przedstawicielom naszej Uczelni, przedstawione poniżej propozycje spowodują szczękościsk.
Będzie potrzebna operacja!
Współczujemy!!!
Prawda 😊
09.12.2020
Poszanowanie wolności nauczania, wolności słowa, badań naukowych, ogłaszania ich wyników, a także debaty akademickiej z zachowaniem zasad pluralizmu światopoglądowego i przepisów porządkowych uczelni – to główne założenia przedstawionego dziś Pakietu Wolności Akademickiej.
Podczas środowej konferencji minister Przemysław Czarnek zaprezentował szczegóły projektu nowelizacji ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce dotyczące odpowiedzialności dyscyplinarnej nauczycieli akademickich. Pakiet Wolności Akademickiej wprowadza zmiany prawne gwarantujące nauczycielom wolność nauczania, wolność słowa i wolność badań naukowych. Pakiet jest urzeczywistnieniem w praktyce akademickiej konstytucyjnego prawa do wyrażania przekonań światopoglądowych, religijnych i filozoficznych.
Warunkiem rozwoju nauki jest pełna wolność akademicka, pełna wolność nauczania, wolność debaty akademickiej. Proponujemy Pakiet Wolności Akademickiej, który wychodzi naprzeciw oczekiwaniom środowisk akademickich zwracających uwagę na pojedyncze przypadki ograniczania wolności – powiedział minister Przemysław Czarnek.
Pakiet Wolności Akademickiej to wyraz troski o to, by na uczelniach zawsze dominował szacunek dla człowieka, dla prawdy, dla tradycji. Serdecznie zapraszamy środowiska akademickie do włączenia się do dyskusji – dodał wiceminister Wojciech Murdzek.
Pakiet Wolności Akademickiej przewiduje między innymi obowiązek poinformowania nauczyciela akademickiego o poleceniu rozpoczęcia prowadzenia sprawy dotyczącej jego osoby. Nauczyciele zyskują możliwość skierowania zażalenia do komisji dyscyplinarnej przy Ministrze, jeśli postępowanie dotyczy wyrażania przekonań religijnych, światopoglądowych lub filozoficznych. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem rzecznika dyscyplinarnego, któremu zostało wydane polecenie rozpoczęcia prowadzenia sprawy. Trybem odwoławczym od postanowienia ww. komisji jest możliwość wniesienia zażalenia do Sądu Apelacyjnego w Warszawie. Ponadto nauczyciel akademicki nie może zostać zawieszony na etapie postępowania wyjaśniającego.
Pakiet zobowiązuje rektora do zapewniania poszanowania wolności nauczania, badań naukowych i ogłaszania ich wyników.
Konsekwencją przyjętych w dokumencie założeń jest umorzenie wszystkich wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie nowych przepisów postępowań wyjaśniających i postępowań dyscyplinarnych, które dotyczą wyrażania przez nauczycieli akademickich przekonań religijnych, światopoglądowych lub filozoficznych.
Zgodnie z ustaleniem Ministra Przemysława Czarnka z konferencjami rektorów, projekt zostanie skierowany do szerokich konsultacji ze środowiskiem akademickim, a później przejdzie wszystkie etapy procesu legislacyjnego.
Takiego wydarzenia w historii Stowarzyszenia Patria Nostra jeszcze nie było! 26 listopada, w samym sercu Niemiec, w Berlinie, w siedzibie renomowanej żydowskiej uczelni mówiliśmy o niemieckim terrorze i ludobójstwie na Polakach w czasie II wojny światowej. Mówiliśmy też moralnym prawie domagania się od Niemiec reparacji wojennych za niewyobrażalne zniszczenia, jakie dotknęły Polskę w czasie II wojny światowej. Przekazaliśmy również międzynarodowemu audytorium wiedzę o procesach, wytaczanych przez Stowarzyszenie Patria Nostra niemieckim mediom za posługiwanie się zwrotem „polskie obozy zagłady”.
Konferencja, zorganizowana przez Stowarzyszenie Patria Nostra wraz z Touro College Berlin zatytułowana była „Niemcy i zbrodnie w Polsce w czasie II wojny światowej” i dofinansowana ze środków MSZ (Dyplomacja Publiczna 2020; komponent III Polacy i Żydzi – wspólne dziedzictwo i przyszłość).
Jej celem było dotarcie do niemieckich i żydowskich środowisk opiniotwórczych z polską perspektywą historyczną i prawną na niemieckie zbrodnie popełnione podczas II wojny światowej na terenie okupowanej Polski. Konferencja była tłumaczona na języki polski, niemiecki i angielski. Pierwotnie zakładano, iż odbędzie się ona w tradycyjny sposób w Berlinie, jednakże plany te zmieniła pandemia.
Konferencję otworzyła Sara Nachama, rektor Touro College Berlin, która podziękowała za możliwość współorganizowania z naszym stowarzyszeniem tak ważnego wydarzenia.
Na konferencję składały się panele: I. Wiedza i luki w wiedzy, II. Konsekwencje prawne oraz III Muzea i miejsca pamięci. Na koniec każdego panelu odbywała się runda dyskusyjna.
W konferencji wzięli udział:
prof. dr Stephan Lehnstaedt badacz niemieckich zbrodni na Żydach i Narodzie Polskim, prowadzący na Touro College Berlin kierunek „Studia nad Holokaustem”; dr Igor Kąkolewski, CBH PAN Berlin; dr Agnieszka Łada, DPI Darmstadt; dr Daniel Brewing, Aachen, Hanna Radziejowska i dr Mateusz Fałkowski, Instytut Pileckiego Berlin; Kamil Majchrzak, Berlin; dr Łukasz Jasiński, CBH PAN Berlin; mec. Lech Obara, Stowarzyszenie Patria Nostra; prof. dr Stanisław Żerko, IZ Poznań; dr Jan-Robert von Renesse, Landessozialgericht Essen; prof. dr Peter Klein, Touro College Berlin; dr Marta Ansilewska-Lehnstaedt; dr Christine Glauning; dr Paweł Ukielski, Muzeum Powstania Warszawskiego oraz dr Hanna Węgrzynek, Muzeum Getta Warszawskiego.
Już po samych nazwiskach widać, że wielu z nich to wybitni naukowcy zajmujący się tematem zbrodni niemieckich popełnionych w Polsce w czasie II wojny światowej.
Na uwagę zasługuje fakt, że udało się zorganizować konferencję wspólnie z niemieckimi naukowcami, którzy rozumieją omawiany problem i są gotowi podjąć dialog niemiecko-polski. To pierwsza tego typu inicjatywa na taką skalę. Na konferencji padły bardzo ważne słowa, takie jak te wypowiedziane przez mec. Lecha Obarę, że popełnione przez Niemców zbrodnie trzeba wybaczyć, ale nie można o nich zapomnieć.
Prezes Stowarzyszenia Patria Nostra wyjaśnił, dlaczego używanie określenia „polski obóz zagłady” tak leży nam na sercu. Przypomniał, że Stowarzyszenie zostało utworzone przez byłych więźniów obozów koncentracyjnych, którzy poprosili prawników Patria Nostra o pomoc w walce z krzywdą, jaką wywołuje w nich stosowanie takich zwrotów. Przypomniał też wyrok Wyższego Sądu Krajowego w Koblencji z listopada 2017 r., w którym napisano, że przymiotnik „polski” użyty w kontekście „polskich obozów zagłady” z punktu widzenia przeciętnego odbiorcy stanowi nie tylko cechę geograficzną, ale też narodową, sugerująca, że obozy zostały wybudowane i prowadzone przez Polaków i na ich odpowiedzialność”.
Mec. Lech Obara wytłumaczył też, dlaczego wybraliśmy drogę sądową walki z określeniem „polskie obozy zagłady”. Otóż dlatego, że naszym zdaniem nieskuteczna była prowadzona dotychczas walka dyplomatyczna. Liczba fałszujących zwrotów historię, zamiast spadać – z roku na rok rosła.
Prezes Stowarzyszenia Patria Nostra opowiedział również o walce Stowarzyszenia o prawidłowe wykonanie prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie w sprawie Karola Tendery vs. ZDF.
Na koniec wspomniał wiceprezes Stowarzyszenia, dr Janinę Luberdę-Zapaśnik.
– W jej rodzinie stał się cud. Miłość pokonała pamięć o złej przeszłości. Jej córka założyła w Niemczech rodzinę. Demony przeszłości zostały więc przepędzone. Co nie zwalnia nas wszystkich jednak od obowiązku pamiętania o tejże przeszłości, aby się ona nigdy nie powtórzyła – podsumował.
Warto podkreślić, że po sukcesie konferencji, planowane są kolejne tego typu wydarzenia przy współpracy ze stroną niemiecką. Jest to na przykład wydanie publikacji autorstwa naukowców biorących udział w konferencji na podstawie ich referatów w języku niemieckim i polskim.
Pozdrawiam
Andrzej Adamowicz
Głównym rezultatem projektu będzie międzynarodowa konferencja naukowa poświęcona sposobom upamiętniania prawdy o niemieckich zbrodniach na Żydach i Polakach w czasie II wojny światowej. Składała będzie się ona z 4 paneli – historycznego, prawnego, z udziałem polityków oraz z udziałem dyrektorów miejsc pamięci.
Konferencja odbędzie się w siedzibie Touro College w dniu 26 listopada 2020 r.
Tytuł konferencji to „German Crimes in Occupied Poland” („Zbrodnie Niemieckie na Terenie Okupowanej Polski”).
Działanie to przyczyni się do promocji polskiego dorobku naukowego w zakresie rozwoju prawnej doktryny zwalczania tzw. miękkiego kłamstwa oświęcimskiego, czyli środków prawnych walki z nieprawdziwymi faktami o odpowiedzialności za zbrodnie popełnione na terenie okupowanej Europy na Żydach, Polakach i innych narodach.
Upowszechnia się bowiem „europeizacja Holocaustu”, czyli wskazywanie, że winne Holocaustu są też inne narody, które kolaborowały z Niemcami, w tym także Polacy. Polska musi temu przeciwdziałać, merytorycznie wskazując ogrom strat poniesionych przez Polskę i inne narody okupowane z rąk Niemców oraz pokazując właściwe proporcje: kto był katem, a kto ofiarą. Okazją do pogłębionej dyskusji na ten temat będzie właśnie nasza konferencja.
Poruszone zostaną na niej zagadnienia dotyczące polityki historycznej, narracji tożsamościowo-narodowej, problem relatywizacji i europeizacji winy za Holokaust w kontekście prawnej ochrony prawdy historycznej, odpowiedzialność cywilnoprawna za zniekształcanie prawdy historycznej o zbrodniach popełnionych w czasach II wojny światowej czy kryminalizacja tzw. miękkiego rewizjonizmu Holokaustu.
Konferencja w Berlinie 2020-11-26
Jak często na UWM „naruszono prawo, poświadczono nieprawdę i wprowadzono w błąd najpierw radę wydziału, a potem CK. (…)” .
Czy na UWM zapomniano art. 73 Konstytucji. Zgodnie z tym przepisem, „każdemu zapewnia się wolność twórczości artystycznej, badań naukowych oraz ogłaszania ich wyników, wolność nauczania, a także wolność korzystania z dóbr kultury.”
Czy były minister, wiceminister, rektor dawali przyzwolenie na takie działania na naszym Uniwersytecie i dlaczego?
Czy jest szansa na zmiany i przestrzeganie Kodeksu Etyki Pracownika Naukowego pod przewodnictwem naszego rektora Jerzego Przyborowskiego? (załącznik nr 2 do Uchwały nr 2/2020) patrz poniżej na
„UNIWERSALNE ZASADY I WARTOŚCI ETYCZNE W PRACY NAUKOWEJ
Podstawowe, uniwersalne zasady i wartości etyczne, na których opiera się integralność i wiarygodność nauki odnoszą się do przedstawicieli wszystkich, bez wyjątku, dyscyplin naukowych. Ich przestrzegania należy wymagać od naukowców, od instytucji, w których prowadzą oni badania, a także tych, które finansują badania, zajmują się ich publikacją i organizacją życia naukowego, zarówno w ich wzajemnych relacjach, jak i w kontaktach ze światem zewnętrznym.
Do tych uniwersalnych zasad należą:
1) sumienność w prezentowaniu celów i intencji zamierzonych lub prowadzonych badań, w przedstawianiu metod i procedur badawczych oraz interpretacji uzyskanych wyników, a także w przekazywaniu informacji na temat możliwych zagrożeń oraz dobrze uzasadnionych przewidywaniach odnośnie do korzyści i możliwych zastosowań;
2) wiarygodność w prowadzeniu badań, krytycyzm wobec uzyskanych wyników, skrupulatność, troska o szczegóły i pieczołowitość w przedstawianiu wyników badań;
3) obiektywizm: opieranie interpretacji i wniosków wyłącznie na faktach, sprawdzalnym rozumowaniu i danych, które są możliwe do potwierdzenia przez innych;
4) niezależność od zewnętrznych wpływów na prowadzenie badań, zarówno wobec zlecających badania czy ekspertyzy, jak i od wpływów ze strony politycznych, ideologicznych, religijnych lub gospodarczych grup nacisku;
5) otwartość w dyskusjach z innymi naukowcami na temat własnych badań, co jest jednym z kluczowych warunków postępu w nauce, oraz przyczyniania się do gromadzenia wiedzy poprzez publikowanie wyników badań, jak również w uczciwym przekazywaniu tej wiedzy społeczeństwu;
6) przejrzystość dokumentowania badań naukowych gwarantująca dostępność danych po opublikowaniu wyników badań;
7) odpowiedzialność przejawiana wobec obiektów badań; badania, których przedmiotem są ludzie lub zwierzęta mogą być prowadzone jedynie wtedy, gdy jest to
niezbędne i zawsze z poszanowaniem godności człowieka i praw zwierząt, na podstawie zgody wyrażonej przez odpowiednie komisje ds. etyki, w tym komisje bioetyczne;
8) odpowiedzialność badacza za społeczno-gospodarcze i środowiskowe konsekwencje sformułowanych konkluzji;
9) sprawiedliwość i rzetelność w ocenie merytorycznej i etycznej pracy innych badaczy oraz w opiniowaniu i uznawaniu osiągnięć naukowych tych, którym się ono rzeczywiście należy, wyrażająca się we właściwym podawaniu źródeł i uczciwym uznawaniu ich udziału w osiągnięciach naukowych;
10) niewykorzystywanie swojego naukowego autorytetu przy wypowiadaniu się na tematy z poza obszaru własnych kompetencji;
11) odwaga w sprzeciwianiu się poglądom sprzecznym z wiedzą naukową oraz praktykom niezgodnym z zasadami rzetelności naukowej;
12) troska o przyszłe pokolenia naukowców przejawiająca się nie tylko w poszanowaniu i uczciwym traktowaniu współpracowników oraz staraniach o ich rozwój naukowy, ale także w zaznajamianiu ich z obowiązującymi standardami oraz normami etycznymi.”
Powyższe wątpliwości i wnioski, nasuwają się automatycznie po przeczytaniu artykułu Adama Sochy zamieszczonego w DEBACIE (22 listopada 2020 roku).
Z pozdrowieniami
Andrzej Adamowicz
„ M.Wroński: We wniosku profesorskim dziekana Wydziału Humanistycznego UWM poświadczono nieprawdę
Obszerne fragmenty habilitacji dr hab. Andrzeja Szmyta, prof. UWM, historyk, dziekana Wydziału Humanistycznego UWM, są w części parafrazowane, a w części przepisane do książki profesorskiej – zawsze z odpowiadającą bibliografią, Przeniesione treści są w zasadzie takie same, a autor nie sygnalizował, że tekst pochodzi z monografii habilitacyjnej – taki zarzut stawia dr hab. Marek Wroński na łamach listopadowego Forum Akademickiego.
Red. Wroński przypomina, że na początku 2019 r. nastąpił niebywały przypływ „energii naukowej” w naszym kraju i do końca kwietnia tegoż roku do Biura Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów spłynęły tysiące wniosków awansowych dotyczących wszczęcia przewodu habilitacyjnego i przewodu profesorskiego.
Powodem były zmiany prawa, które w okresie od 1 maja do 30 września 2019 r. zawieszały możliwość składania wniosków do CK, w związku z rozpoczęciem funkcjonowania od 1 czerwca 2019 r. Rady Doskonałości Naukowej (RDN). Od października wnioski awansowe są procedowane przez RDN na nowych przepisach, wśród których m.in. jest wymóg losowania recenzentów. Tak więc dla wielu naukowców, którzy od dłuższego okresu myśleli o habilitacji czy profesurze belwederskiej, czas nagle przyspieszył.
Dotyczy to też dziekana Wydziału Humanistycznego UWM. Red. Wroński rok temu opisał sprawę nieprawidłowego wszczęcia 19 marca 2019 r. postępowania profesorskiego w naukach humanistycznych przez macierzystą radę wydziału dr. hab. Andrzeja Szmyta. Zdaniem red. Wrońskiego, jest to jawny i poważny konflikt interesów.
Spóźniona książka profesorska
Głównym osiągnięciem naukowym dr. hab. Andrzeja Szmyta jest książka profesorska Przypadek czy fenomen miejsca? Publiczne szkoły średnie w Krzemieńcu w latach 1773-1939, która jakoby została wydana przez Wydawnictwo UWM w Olsztynie w roku 2018, co nie jest prawdą.
W przedstawionym tzw. wniosku profesorskim znajdowało się kilka egzemplarzy tej pozycji, która liczyła ok. 350 stron druku oprawionych w miękkiej okładce. Jak jednak sprawdziłem, w sierpniu 2019 r., kiedy chciałem kupić ww. książkę, w Wydawnictwie UWM poinformowano mnie, że pozycję wydrukowano na początku roku zaledwie w pięciu egzemplarzach, a dopiero obecnie planuje się pełny druk. Na początku grudnia 2019 r. redaktor naczelny Wydawnictwa UWM, mgr Aurelia Grejner, poinformowała mnie, że książkę wydrukowano w połowie lipca 2019 r, zaś egzemplarz obowiązkowy do Biblioteki Narodowej i innych bibliotek został rozesłany w połowie listopada 2019 r.
Recenzja wydawnicza dr hab. Janiny Kamińskiej z Uniwersytetu Warszawskiego jest z końca lutego 2019 r., zaś recenzja prof. Artura Kijasa z 26 marca 2019 r.
Wszystko to pokazuje, że wóz znalazł się przed koniem i w chwili otwierania przez kandydata na profesora procedury awansowej główne osiągnięcie naukowe, jakim jest monografia profesorska, nie istniało. Oznacza to, że naruszono prawo, poświadczono nieprawdę i wprowadzono w błąd najpierw radę wydziału, a potem CK. (…)
Red. Wroński zauważył, że w tzw. książce profesorskiej autor opracował tematykę podobną do prezentowanej w jego monografii habilitacyjnej pt. Gimnazjum i Liceum Wołyńskie w Krzemieńcu w systemie oświaty Wileńskiego Okręgu Naukowego w latach 1805-1833 (UWM, Olsztyn 2009 r.). Po dokładniejszym porównaniu obu pozycji można znaleźć liczne autozapożyczenia. W artykule red. Wroński podaje przykłady takich zapożyczeń.
Podkreśla przy tym, że to nie jest zwykłe przeniesienie copy and paste stu kilkudziesięciu stron monografii habilitacyjnej. Jej obszerne fragmenty są w części parafrazowane, a w części przepisane – zawsze z odpowiadającą bibliografią. Powoduje to, że przeniesione treści są w zasadzie takie same. Takich obszernych powtórzeń nie powinno być w rzeczywiście nowej monografii. W sygnalizowanych fragmentach red. Wroński nie znalazł informacji, że tekst pochodzi z habilitacji.
Niektóre partie książki profesorskiej odnoszące się do lat istnienia Liceum Wołyńskiego w okresie II Rzeczypospolitej są ubogie w aparat naukowy, zwłaszcza źródłowy. Oparte są na literaturze, a głównym źródłem jest wydana w 2017 r. monografia Bożeny Gorskiej Rzeczpospolita Krzemieniecka albo Nowe Ateny (Kraków).
Daniel Beauvois: W książce A. Szmyta czytam własne wywody
Z kolei kilka lat wcześniej znany i ceniony badacz historii XIX wieku, francuski historyk i slawista, emerytowany profesor Uniwersytetu Panthéon-Sorbonne w Paryżu, doktor honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego, Daniel Beauvois (ur. 1938) w książce Wilno – polska stolica kulturalna zaboru rosyjskiego 1803-1832, wydanej we Wrocławiu w 2010 r., zarzucił na str. 13-14 Andrzejowi Szmytowi nieuprawnione przejęcia z jego prac. Pisał m.in.: „O autorach pozwalających sobie na plagiaty nie będę pisał. Nie są godni wzmianki i miana naukowca. W zasadzie powinienem się cieszyć z uczciwie sygnalizowanych częstych zapożyczeń. Świadczą one o uznaniu dla mojej pracy. Cytaty wyrażają nawet bezdyskusyjność tego, co napisałem i jest to ogólnie praktykowane we wszystkich książkach historycznych. Kłopot się zaczyna, kiedy zapożyczeń jest naprawdę za dużo i odnoszę wrażenie, że czytam własne wywody. Tak się stało z dobrze skądinąd udokumentowaną nową monografią Krzemieńca [Gimnazjum i Liceum Wołyńskie w Krzemieńcu w systemie oświaty wileńskiego okręgu naukowego w latach 1805-1833, Olsztyn 2009 – MW], gdzie całe akapity mego tekstu są dosłownie powtórzone. Takich długich cytatów można tam naliczyć ponad setkę. (…) może autorzy postarają się (szczególnie w przypadku pracy habilitacyjnej) więcej dać od siebie”.
Red. Wroński nie znalazł żadnego faktu świadczącego o tym, aby dr hab. A. Szmyt publicznie odniósł się do tego krytycznego komentarza. (…)
Odpowiedź dziekana
Po ukazaniu się pierwszego artykułu Marka Wrońskiego na temat książki profesorskiej Andrzeja Szmyta („Vivat Academia, vivant plagiatores!” listopad 2019, Forum Akademickie) red. Wroński otrzymał list od prof. A. Szmyta, w którym m.in. napisał:
„Przede wszystkim chcę jednak zapewnić, iż problem z wydaniem owej książki oraz jej niedostępności w bibliotekach zaraz po jej wydaniu nie wynikał z chęci ukrycia czegokolwiek, aby w sposób niegodny uzyskać tytuł naukowy. Miało to troszkę inne podłoże, choć w opóźnieniu z przekazaniem bibliotekom egzemplarzy obowiązkowych było sporo mojej winy i tego wcale nie ukrywam. Sam się bowiem zobowiązałem, że książkę do bibliotek roześlę lub zawiozę osobiście. Niestety, największą rolę w niedopełnieniu tego zobowiązania odegrały moje problemy zdrowotne i rodzinne (moja operacja i śmierć Mamy), ale też troszkę problemy z drukiem całego nakładu (m.in. po pierwszej partii zmiana decyzji z druku książki w miękkiej oprawie, która ze względu na objętość zaczęła się rozpadać, na oprawę twardą). Poza tym, zamiast w pierwszej kolejności książkę rozesłać do bibliotek (nawet te «miękkie» egz.), z jej pierwszego rzutu (50 egz.) zostawiłem na Uczelni kilka egzemplarzy do procedowania wniosku profesorskiego, a większość (36 egzemplarzy) zawiozłem do Akademii w Krzemieńcu, bo zapowiadała się tam uroczystość jubileuszowa związana z Liceum Krzemienieckim, a przecież Krzemieńczanom książkę poświęciłem”.
Jak widać, prof. Szmyt nie zaprzeczył, że książki w marcu 2019 r. nie było. Jego matka zmarła 12 sierpnia 2019 r., zaś wizyta w Krzemieńcu miała miejsce w połowie października 2019 r. Autor otrzymał wówczas dyplom profesora honoris causa Akademii Humanistyczno-Pedagogicznej im. Tarasa Szewczenki w Krzemieńcu na Ukrainie i wziął udział w uroczystościach 200-lecia przekształcenia Gimnazjum Wołyńskiego w Liceum.
Rektor i Senat UWM zignorowali fakty ujawnione przez red. Wrońskiego i prawie jednogłośnie poparł wniosek profesorski
Mimo sygnalizowanych publicznie przeze mnie wątpliwości, a także apelu w listopadowym artykule (FA 11/2019) do ówczesnego rektora UWM, prof. Ryszarda Góreckiego, o dokładne zbadanie sprawy „poświadczenia akademickiej nieprawdy”, nie zrobiono tego. Senat UWM prawie jednogłośnie uchwałą nr 658 poparł 28 lutego 2020 roku wniosek „o nadanie dr. hab. Andrzejowi Tadeuszowi Szmytowi tytułu profesora w dziedzinie nauk humanistycznych w dyscyplinie historia”. Cała dokumentacja wniosku profesorskiego trafiła do Sekcji Humanistycznej CK, gdzie na początku września 2020 r. gładko przeszła procedurę recenzyjną. Nikt nie wspomniał, że przewód profesorski został otwarty bez skończonej książki profesorskiej, zaś tę dostarczono recenzentom najwcześniej dopiero pod koniec września 2019 r.
Na posiedzeniu Prezydium CK 28 września br. prof. Kazimierz Furtak, któremu w ostatniej chwili zgłosiłem zastrzeżenia i to, że mimo publicznego podniesienia w artykule prasowym, nie zostały one wyjaśnione, zadecydował o usunięciu wniosku profesorskiego spod głosowania prezydium nad zatwierdzeniem nominacji profesorskiej.
Jak wiem, Biuro CK poprosiło nowe władze rektorskie o wyjaśnienie, czy przedstawiona jesienią 2019 r. recenzentom książka profesorska była gotowa w marcu 2019 r., czy też ją podmieniono, na co są dowody ukazane powyżej. Uważam, że już tylko z tego powodu postępowanie profesorskie powinno być unieważnione, bowiem takie „kręcenie” datą wydania książki nie przystoi profesorowi. A młodzi naukowcy patrzą i później naśladują pana dziekana. Grono rektorskie UWM oraz koledzy z Sekcji Humanistycznej Centralnej Komisji zgodnie odwracają głowy.
Mam nadzieję, że sprawa wróci do Sekcji Humanistycznej CK z powodu wskazanych autozapożyczeń, które autor ma prawo wykorzystać w kolejnej książce na zbliżony temat, ale musi to jasno zaznaczyć. Tego zabrakło w łącznym, ok. 130-stronicowym tekście. Nie zauważył tych odautorskich przejęć żaden recenzent.
Marek Wroński
Od redakcji:
Zupełnie inaczej zachowały się władze UWM, gdy był głosowany wniosek o profesurę belwederską dla dr hab. Joanny Wojtkiewicz z Wydziału Medycyny UWM. Za to, że naraziła się ówczesnemu prorektorowi prof. Wojciechowi Maksymowiczowi (wydała oświadczenie, w którym sprzeciwiła się oferowaniu przez Instytut Terapii Komórkowych, w którym UWM ma udziały, pseudoterapii w postaci tzw. komórek za dziesiątki tysięcy złotych ludziom chorym na śmiertelne, straszne choroby m.in. stwardnienie zanikowe boczne SLA). Prorektor Maksymowicz na Radzie Wydziału apelował o odrzucenie wniosku dr hab. Wojtkiewicz, twierdząc, że ciąży na niej poważny zarzut wykorzystania cudzej pracy naukowej. Jak się okazało, oskarżenie na dr hab. Wojtkiewicz rzucił pupil prorektora Maksymowicza, któremu zawdzięcza stanowiska i karierę. W młodym wieku dr n. med. Łukasz Grabarczyk, został dyrektorem Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego w Olsztynie i kliniki “Budzik”.
Ta „praca naukowa”, to po prostu rutynowe badania pacjentów Szpitala Uniwersyteckiego rezonansem magnetycznym, opłacone przez NFZ, a te „dane naukowe”, to dane z karty pacjentów typu wiek, płeć, rozpoznanie i wynik rezonansu. Pani Wojtkiewicz wykorzystała te dane do analizy statystycznej oraz do oceny sensowności kierowania na badania rezonansem. Wybitny znawca prawa autorskiego dr Jan Piszczek na moją prośbę przeanalizował ten zarzut i stwierdził, że jest bzdurny i bezpodstawny, pani Wojtkiewicz nie naruszyła niczyich praw autorskich. Mimo to Rzecznik Dyscyplinarny UWM prof. dr hab. Zbigniew Wieczorek z całą powagą potraktował ten zarzut i skierował sprawę do Komisji Dyscyplinarnej. Od 3 lat dr hab. Joanna Wojtkiewicz jest „grillowana” i końca postępowania nie widać. N moje pytanie skierowane wiele miesięcy temu do dyr. Łukasza Grabarczyka, na czym polegała „naukowość” jego badań rezonansem, dyr. Grabarczyk nie odpowiedział.
Adam Socha”
Szanowni Państwo,
Komitet Biotechnologii PAN zaprasza na webinarium pt. Wyzwania i możliwości medycyny regeneracyjnej: Raport EASAC z polskiej perspektywy”.
Spotkanie odbędzie się 25 listopada 2020 r. w godz. 10.00-14.00.
Informacja o webinarium ukazała się na stronie PAN – https://informacje.pan.pl/
Natomiast strona konferencji wraz z linkiem do logowania znajduje się pod adresem:
http://konferencja.pan.pl/
Informacje o programie spotkania, prelegentach oraz sposobie połączenia z konferencją (bardzo prosty – wystarczy tylko podać imię i nazwisko, oraz adres email) znajdują się na podanej wyżej stronie
Zachęcamy do zapoznania się z materiałami dostępnymi na stronie, w tym pełnym tekstem raportu EASAC (w j. polskim). „Medycyna regeneracyjna daje nadzieję na leczenie wielu poważnych chorób. Jednak dotąd jej skuteczność potwierdzono w niewielu przypadkach. Mimo to prywatne kliniki – kierując się chęcią zysku – oferują terapie komórkowe o niesprawdzonym działaniu”.
Bardzo proszę o przekazanie tej informacji wszystkim, którzy mogą być zainteresowani. Udział w webinarium jest bezpłatny
Serdecznie zapraszam!
Józef Dulak
Zastępca przewodniczącego Komitetu Biotechnologii PAN
Józef Dulak, PhD, DSc, Dr h.c.
Professor and Head
Department of Medical Biotechnology
Faculty of Biochemistry, Biophysics and Biotechnology Jagiellonian University Gronostajowa 7
30-387 Krakow
Poland
Department web: http://www.zbm.wbbib.uj.
EVBO web: http://www.evbo.org
Podczas uroczystości Niezależny Związek Zawodowy Pracowników Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego reprezentowali Andrzej Adamowicz – przewodniczący i Jerzy Gielecki wiceprzewodniczący.
Była to pierwsza oficjalna uroczystość na którą zaprosił związkowców z PRAWDY, Rektor UWM, dr hab. Jerzy Przyborowski.
28 października 2020 r, NZZP UWM PRAWDA będzie obchodził czwartą rocznicę istnienia!
Po zmianie Rektora, mamy nadzieję na dobrą współpracę, oraz na zamieszczenie na stronie internetowej UWM, informacji o istnieniu Związku Zawodowego Pracowników Uniwersytetu Warmińsko–Mazurskiego PRAWDA.
Panu Rektorowi dr hab. Jerzemu Przyborowskiemu życzymy sukcesów w budowie nowoczesnej społeczności uniwersyteckiej.
Przewodniczący Niezależnego Związku Zawodowego Pracowników Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego.
Panie Rektorze, od kilku lat jest Pan jedną z osób, która kieruje Uniwersytetem Warmińsko-Mazurskim.
Tajemnicą poliszynela jest informacja, że będzie Pan jednym z kandydatów na stanowisko Rektora.
Czy ma Pan inną wizję funkcjonowania Uniwersytetu niż model preferowany przez Rektora Góreckiego?
Uważam, że zawsze musi się pojawić coś nowego. To nie może być tak, że jest kontynuacja w stu procentach.
Choćby z tego powodu, że musimy iść do przodu, dostosowując się to tego, co się zmienia. Nie można kontynuować cały czas jednej linii.
W tych dwóch kadencjach, w których ja jestem prorektorem, można zauważyć jak podejście do rozwoju, strategia rozwoju się zmieniała.
Oczywiście te kluczowe elementy są w miarę stałe.
Na pewno zmieniają się potrzeby, w związku z tym trzeba szukać nowych narzędzi i nowych ludzi.
Ja osobiście bardzo lubię działać z ludźmi. Zapraszałbym do współpracy, do współzarządzania…
O tych rzeczach będę mówił, jeżeli będę kandydatem. To wymaga przemyślenia…
Myślę, że to się tak będzie odbywało, jak zawsze. Na pewno będą spotkania przedwyborcze.
To nie może być tak, że ogłaszamy termin wyborów i spotykamy się na wyborach. Oddajemy głosy i po wszystkim.
No nie!
Będą inni kandydaci. Trzeba będzie z tymi kandydatami rozmawiać. Przedstawić swoje koncepcje… to jest wpisane w charakter wyborów…
Dalej było dużo o problemach płacowych, jak to bywa między Pracodawcą i Związkiem Zawodowym, o ile związek ma jaja 😉
Panie Rektorze, 6 grudnia 2019 roku, coś Pan deklarował!?
Wtedy, mimo tego co podpowiadało mi doświadczenie, uwierzyłem Panu!
Minęło kilka miesięcy i co z tego zostało!? Proszę tylko nie mówić, że warunki, pandemia itp.
Proszę najpierw posłuchać siebie! Czy coś Pan słyszy?
Jak Pan nie wie, jak się zachować, to proszę zachować się przyzwoicie.
To prawda, że to się nie opłaci, ale proszę uwierzyć… warto!
A wtedy będzie Pan wielki!
Gdy po raz pierwszy odtworzyłem nagraną wypowiedź prof. Jarosława Dobkowskiego, to od razu przyszła mi do głowy myśl:
Wybory 10 czerwca, czyli… jutro, a wypowiedź kandydata na Rektora UWM jest rewelacyjna! Należało ją upublicznić przed… koronawirusem! 😉
Prof. Jarosław Dobkowski w krótkich, powiedziałbym żołnierskich słowach, jasno i klarownie, przedstawia swój pomysł na nowe otwarcie władzy na UWM.
Moim zdaniem wybór jest prosty!
Kto chce kontynuacji władzy a’la Słońce Uniwersytetu, zagłosuje na prof. Jerzego Przyborowskiego.
Kto chce zmiany jednowładztwa i otwarcia się na głos ludu, bez obawy o swoje prywatne interesy, nie ma wyboru i zagłosuje na prof. Jarosława Dobkowskiego!
Gdybym nie znał życia i olsztyńskich układów, to postawiłbym wszystkie pieniądze na wygraną prof. Jarosława Dobkowskiego.
No cóż. Po uwzględnieniu olsztyńskich realiów, wygraną prof. Jarosława Dobkowskiego przyjmę za kolejny cud nad Łyną 😉
Na koniec mojej… laudacji, cytuję końcowy fragment wypowiedzi prof. Jarosława Dobkowskiego, który jest miodem na moje serce.
Ja byłem przez wiele lat pracownikiem administracji i szkoda, że ostatnim moim szefem nie był kandydat na Rektora UWM 😉
Nie może być też tak, że pracownicy administracyjni to grupa ryzyka. Oni też są pełnowartościowymi członkami naszej wspólnoty uniwersyteckiej.
Tak samo zasługują na troskę i gwarancję bezpieczeństwa.
Moja mama przez wiele lat choć zajmowała stanowisko szefa kuchni w dużym przedszkolu, była zaliczana do grupy pracowników administracji i obsługi.
Ponosiła wielką odpowiedzialność. Przypominam jej dylematy, niepokoje. Przypominam kiedy nie raz płakała.
Zrobię wszystko by tak nie było w odniesieniu do naszych pracowników.
